Przejdź do głównej zawartości

Prekursor polskiej logopedii

 Tytus Junius Benni


 Mamy w zbiorach naszej biblioteki pokaźny zbiór książek i różnorodnych materiałów pomocniczych, a od kilku lat również pomocy dydaktycznych, które można wykorzystać w terapii logopedycznej.
To właśnie na stronie internetowej wydawcy gier edukacyjnych Komlogo (wydawcy wartościowych gier i pomocy dydaktycznych dla logopedów, pedagogów, nauczycieli i rodziców, ich produkty mamy w zbiorach) natknęłam się na informację o Tytusie Bennim – polskim językoznawcy, nauczycielu i profesorze Uniwersytetu Warszawskiego. W duchu nazwy naszego bloga połączmy „nowe ze starym” - w naszej kolekcji zbiorów historycznych w Polonie można zobaczyć kilka prac profesora Benniego.

                                                                                                                                                                           

Tytus Junius Benni urodził się w Warszawie 26 grudnia 1877 roku. Jego ojciec Herman Benni był lektorem języka angielskiego na Uniwersytecie Warszawskim. Tytus studiował w Lipsku pod kierunkiem slawisty Augusta Leskiena i fonetyka Eduarda Sieversa, następnie w szwajcarskim Fryburgu, gdzie uzyskał doktorat. 
 
Wiele prac Tytusa Benniego miało charakter użytkowy. Były to podręczniki do gramatyki polskiej dla szkół średnich, prace poświęcone ortofonii polskiej, angielskiej, francuskiej, niemieckiej, a także – fonetyce rosyjskiej. Eksperymentalne podejście do zjawisk fonetycznych pozwoliło Benniemu sformułować wskazówki nauczania rozumienia mowy przez osoby, które straciły słuch. Jemu zawdzięczamy powołanie w 1921 roku Poradni Ortofonicznej (przy Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych).
 

 

 

Uznany za prekursora fonetyki opisowej i eksperymentalnej w Polsce, był bardzo ważną postacią dla rozwoju logopedii. Wiele czasu i energii poświęcił Benni na prace eksperymentalne, które doprowadziły do pierwszych opisów fonetyki i akcentu w języku polskim oraz powstania palatogramów głosek polskich.

 Pierwszą większą rozprawę z zakresu fonetyki opublikował w 1912 roku. Były to „Samogłoski polskie: analiza fizjologiczna i systematyczna”. Dzięki temu opracowaniu habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1914 roku. Nominację na stanowisko profesora na Uniwersytecie Warszawskim uzyskał Benni w 1920 roku, a w 1929 – w wyniku długoletnich starań – założył tam Instytut Fonetyczny.

Samogłoski polskie : analiza fizjologiczna i systematyka 


Efektem dokładnej obserwacji dokonanych przez Benniego poziomych i pionowych ruchów języka jest inspirowany opisem innych uczonych - Bella i Rozwadowskiego tzw. czworokąt samogłoskowy, który do dziś stanowi wzorzec opisu artykulacyjnego samogłosek polskich.

Rys. Tytusa Benniego, „Samogłoski polskie: analiza fizjologiczna i systematyka”
 
Był Benni również instruktorem dydaktyki języków obcych w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświaty Publicznej oraz od 1932 dyrektorem Muzeum Oświaty i Wychowania w Warszawie. Prowadził też wykłady z fonetyki w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. W pracy naukowej zajmował się językoznawstwem ogólnym, fonetyką i dydaktyką języków obcych.
 
 


Tytus Benni zmarł 1 listopada 1935 r. w Warszawie, pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim.
 
                                                                                                                                                                      
 
Na koniec jeszcze raz zachęcam do skorzystania z księgozbioru Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej w Warszawie, między innymi tego, poświęconego logopedii oraz różnorodnych materiałów dydaktycznych i narzędzi pomocnych w diagnozie i terapii logopedycznej dzieci i dorosłych. Bogaty zbiór gier dydaktycznych na pewno w tym pomoże!

 
 
 
Źródła:
https://gramsem.ijp.pan.pl/wp-content/uploads/2024/06/Tytus_Junius_Benni.pdf , dostęp 4.04.2025 r.
https://www.aps.edu.pl/media/2200687/logopedia-warszawska.pdf , dostęp 4.04.2025 r.

 
Zdjęcia pochodzą z  https://polona.pl/ oraz https://sbc.org.pl/Content/16941/PDF/16941.pdf


Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Lot do bieguna północnego

Lot do bieguna północnego : biała śmierć / Roald Amundsen, Warszawa, [1926].   Roald Amundsen Roald znaczy po norwesku „wspaniały”. Podróżnik i odkrywca w pełni dowiódł słuszności swojego imienia. Imieniem wybitnego polarnika nazwano wiele obiektów geograficznych, stacji badawczych, statków, a także krater księżycowy i asteroidę, a w Polsce został patronem szkoły podstawowej w Skroniowie (woj. świętokrzyskie).  Jeśli komuś doskwierają lipcowe upały, to zapraszam na biegun północny!  Jest rok 1925. Roald Amundsen, pierwszy zdobywca bieguna południowego, amerykański polarnik Lincoln Ellsworth oraz Hjalmar Riiser-Larsen norweski pilot i polarnik podejmują niezwykle ryzykowną wyprawę. O tej wyprawie jest właśnie ta książka. Po latach wspaniałych odkryć polarnych na początku XX wieku, okupionych wyzwaniami, cierpieniem a nawet śmiercią, entuzjazm podróżników chwilowo opadł, zwłaszcza, że świat pogrążył się w wojnie światowej. Podobnie Amundsen musiał zawiesić swoje plany. Wcze...

Baśń a dziecko

  Baśń a dziecko : dla wychowawców, opiekunów, rodziców, kierowników bibljotek, czytelni i zakładów dziecięcych / Wiktor Błażejewicz. - Warszawa : [wydawca nieznany], 1930.     "Opowiadajmy im [dzieciom]   baśnie i historyjki. By zrobić dzieciom przyjemność. By obudzić choć na godzinę te wzruszenia i przeżycia, z któremi jest dziecku dobrze, spokojnie. By wywołać ten stan psychiczny, kiedy dziecko uniezależnia się od szarego otoczenia, kiedy przenosi się w krainę słońca i pogody i jest sobą, ujawnia swe dodatnie i ujemne nawyki, strony charakteru. A to daje możność poznawać dziecko. By zbliżyć dziecko do książki. By wreszcie zbliżyć je do siebie. Bez tego współpraca z dzieckiem jest niemożliwa”.  Tak pisał Wiktor Błażejewicz w czwartym numerze czasopisma Wychowanie Przedszkolne z 1930 roku w artykule   „Opowiadajmy baśnie”.  Swoją myśl polski badacz rozwinął w wydanej w 1930 roku książce „Baśń a dziecko. Dla wychowawców, opiekunów, kierownikó...

O języku uczniowskim w latach 30-tych XX wieku.

Wilno, Państwowe Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej, uczennice z nauczycielką francuskiego [nie po 1932]. (koloryzowane)